اوره ( Urea )

اوره که با نام کاربامید نیز شناخته می شود، یک ترکیب آلی با فرمول شیمیایی CO(NH2)2 است. این آمید دارای دو گروه –NH2 است که توسط یک گروه عاملی کربونیل (C=O) به هم متصل شده اند.

اوره نقش مهمی در متابولیسم ترکیبات حاوی نیتروژن توسط حیوانات دارد و ماده اصلی نیتروژن دار در ادرار پستانداران است. این یک جامد بی رنگ، بی بو، بسیار محلول در آب، و عملا غیر سمی است (LD50 15 گرم در کیلوگرم برای موش است).[6] حل شده در آب، نه اسیدی است و نه قلیایی. بدن از آن در بسیاری از فرآیندها، به ویژه دفع نیتروژن استفاده می کند. کبد آن را با ترکیب دو مولکول آمونیاک (NH3) با یک مولکول دی اکسید کربن (CO2) در چرخه اوره تشکیل می دهد. اوره به طور گسترده در کودها به عنوان منبع نیتروژن (N) استفاده می شود و یک ماده خام مهم برای صنایع شیمیایی است.

فریدریش ولر کشف کرد که اوره را می توان از مواد اولیه معدنی تولید کرد، که نقطه عطف مفهومی مهمی در شیمی در سال 1828 بود. این برای اولین بار نشان داد که ماده ای که قبلاً فقط به عنوان محصول جانبی حیات شناخته می شد، می تواند در آزمایشگاه بدون شروع بیولوژیکی سنتز شود. مواد، در نتیجه با دکترین متداول حیات گرایی که بیان می کرد که فقط موجودات زنده می توانند مواد شیمیایی حیات را تولید کنند، در تضاد است.